Rozdział 1 [ShouxHiroto] "Live Story"

LIVE STORY

Tytuł: Live Story

Autor: Lilien

Beta: Anata

Para: Shou x Hiroto (Alice Nine)

Wiek: 9+  

Gatunek tekstu: opowiadanie; live story; romansidło; trochę słodkie; myślę, że zaskakujące momentami; takie pisane w wolniej chwili;

Ostrzeżenia: dziwne zakończenia rozdziałów; dziwny myśli i dołowanie się po przeczytaniu xD

Zbieżność osób i nazwisk nie jest przypadkowa, ale opis i informacje o nich całkowicie zmyślone przez autorkę.

Od autora: czyli „Krótkie wprowadzenie, które jest bez sensu”

Opowiadanie o członkach zespołu Alice Nine, ale większość (no dobra, prawie wszystkie) z informacji jest dość naciągana. Postarzyłam Hiroto o 2 lata... A Shou kiblował w 2 liceum…

Tę prawdziwą biografię znajdziecie np. tam: Hiroto, Shou.

A TU coś o szkole w Japonii – radzę zaglądnąć. Właściwie nie czytałam tego dokładnie, ale te podstawowe informacje. Oraz staram się ich jakoś mniej więcej trzymać.

A najlepsze, że nie wiedząc, jakie sprzęty były dostępne w latach 1999/2000 mogłam nieco zmienić i dodać niektóre sprzęty elektroniczne >.<’

Dedykacja: dedykuje to każdej osobie, która tutaj „występuje” czyli dla:

- Setsune (Satsu), której obiecałam ShouxHiroto i w podziękowaniu za wszystko chciałam, aby czuła się wyjątkowa,

- Anata, moje kochane uke, już dawno jej obiecałam, ale niestety dopiero teraz byłam wstanie gdzieś ją obsadzić,

- Cyan, no tak, tobie też, chodź właściwie się nie znamy, ale SAM CHCIAŁEŚ,

- Sanoi (Sadako Mitsui), ah moja kochana kolejna adminka, bez Twoich spamów na tt byłoby nudno,

- sHu (nadal nie wiem), tak… tak… kolejna spamerka na tt i kolejna adminka na fp,

- Monice (jeszcze nie wymyśliłyśmy) za to, że jesteś xD,

Oraz

- Kayo, Iwonie, Arashi, Matsu, Inie, Yuki, Kicie, Olci, Ruki, Ai i wielu, wielu, naprawdę wielu innym, którzy na to czekali.

ROZDZIAŁ 1
„Chłopak, którego kocham.”

Siedzę właśnie w swojej klasie i jem drugie śniadanie, patrząc przy tym na jednego z najprzystojniejszych chłopaków w szkole, który właśnie rozmawiał ze swoim kolegą, Shinyą. Nazywa się on Kohara Kazamasa i ma około 18 lat. A chodzi teraz do trzeciej klasy liceum, ponieważ nie ukończył drugiej i musiał powtarzać rok. Z tego właśnie powodu przeniósł się do tej szkoły. Lecz niestety nie przyniósł on za sobą zbyt dobrej opinii. Uważany przez uczniów był często za osobę zimną, wyniosłą, wykorzystującą wszystkich naokoło oraz sypiającą dosłownie z każdym. Cóż, nie wiadomo ile było w tym wszystkim prawdy.
Shou, bo tak go nazywano, był tak naprawdę dobrym uczniem. Nie rozrabiał na lekcjach, uczył się, odrabiał zadania oraz wywiązywał się ze wszystkich obowiązków. Co dziwiło nie tylko nauczycieli, ale także uczniów, którzy znali go jeszcze z gimnazjum.

Właściwie był miły i wydawał się naprawdę sympatyczną osobą. Często się uśmiechał, rozmawiał z innymi i pomagał im, kiedy go tylko o to poprosili. Ale niestety, wiele osób trzymało go na dystans powtarzając „on się na pewno nie zmienił” i rozsiewając o nim dziwne plotki. Chodź próbował odczepić od siebie tę etykietę, to nadal mu się to nie udało.
Kazamasa był szczupłym, wysokim, farbowanym brunetem, o niebieskich oczach, a dokładniej kolorowych soczewkach. Miał wręcz idealnie wykrojone usta, a dzięki klubowi koszykarskiemu świetną budowę ciała. Tak jak wspominałem, był jednym z najprzystojniejszych chłopców w szkole, przez co uganiała się za nim połowa dziewczyn i chyba nie tylko one. Mimo iż krążyło wokół niego wiele dziwnych historii i plotek, to ja uwielbiałem na niego patrzeć.
Westchnąłem cicho i po raz kolejny na tej przerwie spojrzałem na profil Shou. On był po prostu moim ideałem.
- HI-RO-TO! – Usłyszałem koło ucha i aż podskoczyłem ze strachu na krześle. Spojrzałem w stronę sprawczyni i uśmiechnąłem się do niej lekko.
- Co chcesz Setsu?
- Ile razy mam ci to powtarzać? – Dziewczyna wzięła swoje krzesło i przystawiła je do mojej ławki, po czym na nim usiadła. – Nie zadawaj się z nim. Jest popularny, ale tylko wśród tych… - Efektownie nabrała powietrza i spojrzała na chłopaka, o którym właśnie mówiła. – Pustych i zadufanych w sobie osób.

- Nie znasz go przecież. – Lekceważąco machnąłem na nią ręką i wziąłem kolejny kęs mojego śniadania, które rano przygotowała mi mama.

Setsu, a dokładniej Michiru Toshiyori poznałem na początku gimnazjum, kiedy przeprowadziła się niedaleko nas. Właściwie od tego czasu prawie zawsze trzymamy się razem. Jak prawdziwi przyjaciele.
Michiru była miłą, zawsze uśmiechniętą i przyjacielską dziewczyną. Starała się nie oceniać ludzi, tylko sama ich poznawać. Poza jednym wyjątkiem, czyli Shou. Po prostu jak tylko go zobaczyła, od razu wyrobiła sobie o nim zdanie, oczywiście błędne.

- Ale Anata chodziła z nim do klasy. – Dziewczyna odgarnęła długą grzywkę z oka i westchnęła cicho. – Mówiłam ci to już chyba.
- Mówiłaś. – Wywróciłem lekko oczami i kątem oka spojrzałem na chłopaka, który aktualnie opierał się rękami o ławkę Satoshiego, a tym samy wypinał troszkę w moją stronę. Przełknąłem ślinę i delikatnie przegryzłem wargę, po czym znów spojrzałem na przyjaciółkę. No tak, Anata, czyli jej starsza kuzynka i dziewczyna, która mieszkała naprzeciwko mnie. Z tego, co wywnioskowałem z opowiadań Setsu, to jej kuzynka przez trzy lata chodziła z Shou do klasy i naprawdę bardzo się nie lubili. Dziwne było to, że ona sama nigdy nie powiedziała o nim złego słowa. – To pewnie tylko plotki.

- Wątpię. Słuchaj Hiroto… –  Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale w tym samym momencie zadzwonił dzwonek na lekcję, czyli moje wybawienie. Dziewczyna wstała i wróciła na swoje miejsce, zabierając oczywiście ze sobą krzesło. Uchroniło mnie to tym samym od słuchania jednych ciągłych plotek na temat Shou.
Setsu była ode mnie o parę centymetrów niższa i miała długie, piękne, lekko kręcony włosy w kolorze mlecznej czekolady, oraz prawie czarne oczy. Była to szczupła, zgrabna i wysportowana dziewczyna. Należała do szkolnego kluby językowego i odnosiła w nim niemałe sukcesy. Oczywiście była bardzo dobrą i sumienną uczennicą. Lubiła czytać różne książki oraz oglądać filmy i programy dokumentalne. Ale nie pogardziła również dobrą mangą czy anime, oraz była wielką fanką długich i męczących zakupów. Na szczęście nigdy nie prosiła mnie o to, bym z nią pojechał. Miała od tego swoją kuzynkę. Ja jakoś szczególnie za łażeniem po sklepach nie przepadałem.

Spojrzałem na drzwi, w których pojawił się właśnie nauczyciel i szybko schowałem niedokończone śniadanie do torby oraz wyciągnąłem notatnik do matematyki. Oparłem głowę na ręce i spróbowałem wsłuchać się w wykład, przy okazji coś notując. Ale niestety szło mi to dość opornie, ponieważ moje myśli krążyły wokół jednej osoby. A do tegoja już to wszystko umiałem (Dop. Aut. Hiroś jest mądry!) Westchnąłem cicho i zacząłem rysować jakieś ślaczki, które właściwie nie miały większego sensu.

Nie byłem kujonem. Po prostu moja mama była kiedyś wykładowcą na uniwersytecie i często dostawałem od niej dodatkowe lekcje. Dzięki czemu od paru lat zawsze byłem jednym lepszych uczniów w szkole. A dodatkowo, w tamtym roku przychodził do niej na korepetycje pewien uczeń z drugiej klasy, a ja uczestniczyłem w jego lekcjach. Mama zawsze powtarzała mi, że jestem zdolny i w bardzo łatwy sposób zapamiętywałem to, co słyszałem. Może miała racje, ponieważ rzeczywiście wszystko dość szybko wchodziło mi do głowy.

Uśmiechnąłem się do siebie i zacząłem robić zadanie, które właśnie podyktował nam nauczyciel.

Reszta zajęć minęła mi właściwie dość szybko i bez żadnych nieprzyjemności lub kazań Setsu. Rozciągnąłem się i uprzednio wyciągnąwszy słuchawki do mp3 ruszyłem w stronę swojego domu. Dzisiaj z pewnych przyczyn nie odbywały się zajęcia klubu lekkoatletycznego, którego byłem członkiem, więc wracałem trzy godziny wcześniej. Uśmiechnąłem się do siebie i wczułem w rytm muzyki, dostosowując do niego tępo marszu. A od czasu do czasu, kiedy w moich uszach rozbrzmiewała solówka gitarowa, udawałem, że  ją gram. Cóż, musiało to wyglądać dość komicznie.

Po chwili przymknąłem lekko powieki i dałem się nieść lekkiej, melodycznej balladzie. W pewnym momencie  poczułem, że ktoś mocno pociągnął mnie za rękę. Zanim zdążyłem zareagować czy nawet otworzyć oczy, tak dobrze znane mi usta lekko przylgnęły do moich. Uśmiechnąłem się do siebie zadowolony, by perfidnie i mocno ugryźć oprawcę w wargę. Po czym szybko odsunąłem się od niego, tak, aby móc się mu dokładniej przyjrzeć.

- Hiroto! – Zajęczał głośno i dotknął swoich ust, ścierając z nich malutką stróżkę krwi.

- Tak? – Zapytałem niewinnie, uśmiechając się przy tym jeszcze szerzej.

- Ugryzłeś mnie. – Chłopak nadal dotykając spuchniętej już wargi i spojrzał na mnie, mrużąc przy tym swoje piękne oczy.

- Wiem. – Odpowiedziałem dość błyskotliwie, uśmiechnąłem się jeszcze szerzej i zbliżyłem do niego, po czym przytuliłem go. – Przepraszam. – Szepnąłem mu do ucha i pocałowałem go lekko w policzek. – Masz nauczkę, aby mnie tak więcej nie straszyć.

- Przynajmniej wiem, jak skończy jakiś natręt, kiedy będzie cię całował. – Westchnął cicho i objął mnie rękami w pasie.

- A może dam mu się całować? – Uśmiechnąłem się do niego podstępnie. Już po chwili jego usta przylgnęły do moich w zaborczym pocałunku. – No tak. – Zaśmiałem się. – Nie darowałbyś tej osobie.

- Nie pozwolę by ktoś inny cię tknął. Choćby palcem. – Chłopak popatrzył mi prosto w oczy i lekko oparł głowę na moim czole. – Za bardzo cię kocham Hiroto.

- Ja ciebie też. – Lekko musnąłem jego ciepłe wargi. – Ale mogłeś mnie tak nie ciągnąć. Przestraszyłem się.

- Wołałem cię i wołałem, a ty nic! – Westchnął cicho i jeszcze mocniej mnie do siebie przygarnął. – Rozumiesz, że szedłem za tobą jakieś pięć minut? – Spojrzałem mu prosto w brązowe oczy i zaśmiałem się odklejając tym samym od chłopaka.

- Nie masz soczewek. – Zauważyłem błyskotliwie, nadal się mu przyglądając.

- Wiem, że ich nie lubisz. – Uśmiechnąłem się do siebie i nadal patrzyłem na osobę stojącą przede mną. Miał lekko natapirowane włosy, przez co lekko sterczały mu na boki i wyglądały, jakby były w nieuczesane, a dłuższa grzywka opadała mu częściowo na lewe oko. Ubrany był w szkolny mundurek, czyli czarne, proste spodnie i białą koszule z kołnierzykiem - oczywiście rozpiętą u góry. Nie posiadał krawatu. Za to na szyi zawieszone miał dwa łańcuszki, dłuższy w kształcie krzyża i krótszy z jakimś napisem. Na nadgarstkach obowiązkowo założył pełno bransoletek różnej grubości. Jedne były skórzane, drugie srebrne a kolejne z muliny lub z bliższa nieokreślonego materiału. A do tego gruby, czarny, skórzany pasek do spodni z ćwiekami. Raczej nie było go widać, ponieważ chłopak nie wkładał koszuli do spodni, ale dało się to wyczuć palcami, kiedy obejmowałem go w pasie. Zlustrowałem go wzrokiem w całości i uśmiechnąłem się do siebie. Mój chodzący ideał.

- Hiroto? – Chłopak pomachał mi ręką przed oczami. – Czemu tak na mnie patrzysz? A do tego się uśmiechasz w ten sposób?

- A nie mogę? – Zaśmiałem się lekko i ruszyłem w stronę ulicy. Dopiero teraz zauważyłem, że byliśmy w jakimś zaułku, w którym, na pewno nikt nas nie widział. Zaśmiałem się lekko. Tak bardzo zależało nam, aby utrzymać nasz związek w tajemnicy, ale przy nim to było niemożliwe. Jego zapach, smak, dotyk… To uzależniało gorzej niż większość używek tego świata. A przecież przez moją i jego zachłanność, tak łatwo mógł nas ktoś tutaj zobaczyć. – Po prostu, dawno się nie widzieliśmy Shou. – Chłopak ruszył za mną nucąc pod nosem jakąś melodię i wkładając ręce głęboko do kieszeni.

- A w szkole? – Zaśmiał się.

- To się nie liczy. – Westchnąłem cicho i schowałem odtwarzacz wraz ze słuchawkami do torby. – Tam mogę jedynie na ciebie popatrzeć. A do tego z umiarem.

- Mi też ciebie brakowało. Dwa tygodnie to dużo. – Westchnął cicho. – Zresztą, dzisiaj w szkole też tak dziwnie na mnie patrzyłeś. – Spojrzałem na niego unosząc lekko jedną brew do góry. – Ale mi to nie przeszkadza! A wręcz przeciwnie.

- A więc wielki i miłościwy pan Kazamasa pozwala mi się na siebie popatrzeć? – Parsknąłem lekko, próbując się przy tym nie roześmiać. Uwielbiałem się z nim droczyć.

- Dotykać, całować, przytulać… - Zaczął po kolei wymieniać, wyliczając przy tym na palcach. – Możesz też…

- Shou… - Westchnąłem głośno. – Przegniesz w końcu.  – Chłopak spojrzał na mnie i uśmiechnął się niewinnie, po czym przesłał mi całusa.

- I tak mnie kochasz.

- Wiem. I chyba w tym tkwi problem.

- HE?! Jaki problem? – Shou zatrzymał się i popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. – Hiroto! – Zaśmiałem się i odwróciłem do niego przodem.

- To, że nie potrafię się na ciebie gniewać. – Znów ruszyłem przed siebie. – Że kocham cię nad życie i zrobiłbym dla ciebie wszystko. Oraz, że nie potrafię zrozumieć, jaki to jesteś zły i niedobry. – W tym samym momencie poczułem jak czyjeś ręka mierzwi mi włosy a potem delikatnie przejeżdża po policzku. Shou obrysował kciukiem linie mojej szczęki i delikatnie przejechał nim po mojej dolnej wardze.

- Kocham cię. – Powiedział cicho patrząc mi przy tym prosto w oczy. – Pamiętaj - to, co gadają w szkole to zwykłe plotki. – Dokończył stanowczo, wzdychając przy tym smutno. W odpowiedzi uśmiechnąłem się jedynie i pokiwałem głową. Ja to doskonale wiedziałem. W porównaniu do nich znałem Shou naprawdę dobrze i po półtora roku znajomości mogę śmiało powiedzieć, że jest naprawdę wspaniałą osobą. Potrafi być czuły i delikatny, a w szczególności w stosunku do dzieci, które często podrzucała mu rodzina. Uwielbiałem patrzeć, jak zawsze siadał i bawił się z nimi, grał im gitarze czy po prostu opowiadał jakąś wymyśloną międzyczasie historię.

Był też naprawdę troskliwy, opiekuńczy i pomocny względem innych osób. Pamiętam, jak raz nie mogłem się uwolnić od niego przez cały dzień tylko dlatego, że autobus którym miałem wracać, miał wypadek. Ale ja wtedy po prostu uznałem, że pojadę metrem, bo chciałem załatwić coś niedaleko stacji i zapomniałem mu napisać, że wrócę później, a potem padła mi bateria, więc nie mogłem odebrać. Nic go wtedy nie obchodziło, liczyłem się tylko ja i to, że nic mi nie jest. Uśmiechnąłem się do siebie lekko. Nadal pamiętam jego zaniepokojoną i przestraszoną twarz, kiedy do niego przyszedłem. Oraz te łzy szczęścia i wielkiej ulgi w jego oczach.

Shou był w gruncie rzeczy bardzo nieśmiałą i cichą osobą, a do tego wspaniałym kłamcą. Wiele razy widziałem, jak mu ktoś wręcz wykrzyczał w twarz, co o nim sadzi, a on z uśmiechem na i niewidocznymi łzami w oczach szedł przed siebie, nie zważając na słowa innych. Natomiast potem w domu, na dachu szkoły lub w pustej toalecie ukazywał nielicznym, jak bardzo go one ranią, jak bardzo chce być normalnym, lubianym uczniem.

Wszyscy uważali go za tajemniczego, zamkniętego w sobie i oziębłego człowieka. Ale tak naprawdę był to chyba najbardziej radosny i uśmiechnięty chłopak, jakiego znałem. Wiedziałem, kiedy kłamał, ukrywał coś przede mną, czy nawet kiedy miał zły humor. Potrafiłem wyczytać to z jego oczu, ruchów czy choćby najmniejszych gestów.

To był po prostu mój Shou. Chłopak, którego kocham.

 Szliśmy nadal przed siebie. Właściwie, nie wiedziałem dokładniej, gdzie idziemy, ale kiedy ten był obok, nie obchodziło mnie to. Byle był przy mnie. Uśmiechał się, śmiał, trzymał mnie w ramionach. To mi stanowczo wystarczało.

- Hiroto mówię do ciebie. – Spojrzałem na niego zdziwiony i od razu uśmiechnąłem się szeroko.

- Zamyśliłem się. – On tylko lekko pokręcił głową i wypuścił głośno powietrze.

- Słuchaj Hiroto. - Zaczął poważnie patrząc mi prosto w oczy. - Wpadniesz do mnie na chwilę? - Dokończył z nutką nadziei w głosie.

W tym samym momencie moje serce zabiło mocniej, jakby chciało wyrwać się z piersi i od razu polecieć do jego mieszkania. Ale niestety rozum podpowiadał mi coś całkowicie innego.

- Naprawdę bym chciał. - Zacząłem cicho, patrząc przy tym pod nogi. - Ale nie mogę. - Uśmiechnąłem się smutno. - Obiecałem mamie, że przyjdę od razu do domu.

- Hiroś... Kochanie, no... - Zajęczał błagalnie robiąc przy tym smutną minę. - Na chwileczkę.

- Nie. - Odpowiedziałem stanowczo. A przynajmniej na tyle na ile potrafiłem to zrobić.

- Ale kochanie... – Shou oczywiście nie dawał za wygraną. - Rozejrzyj się. Jesteśmy już prawie na miejscu. - Spojrzałem na niego zdziwiony i zrobiłem tak, jak powiedział. Rzeczywiście, byliśmy niecałe pięć minut drogi od jego mieszkania. Westchnąłem głośno i spojrzałem na uśmiechnięta twarz chłopaka.

- Ale tylko na chwileczkę. - Zgodziłem się. Bałem się tylko, że ta chwilka przerodzi się w naprawdę długi moment. Właściwie mi to nie przeszkadzało, a wręcz za tym tęskniłem. Ale musiałem go przecież trzymać w ryzach, inaczej na za wiele by sobie zaczął pozwalać.

Po paru minutach stanęliśmy przed jego blokiem. Był to dwupiętrowy budynek, koloru beżowego, a przynajmniej taki był za nowości. Nie posiadał takiego czegoś jak klatka schodowa czy balkony.  Na parterze do mieszkań wchodziło się od razu z chodnika. Zaś na piętro wychodziło się z boku po schodach, na coś w rodzaju ganku lub długiego, wspólnego balkonu. (Dop. Aut. Nie wiem czy dobrze to opisałam)

Wraz z Shou weszliśmy na piętro i podeszliśmy do drzwi znajdujących na samym końcu. Chłopak otworzył je kluczem i wpuścił mnie do środka, po czym zamknął je za sobą.

Kohara mieszkał sam. Jego rodzice przeprowadzili się na drugi koniec Tokio, kiedy był w trzeciej klasie gimnazjum. A że była połowa roku to postanowili wynająć mu mieszkanie. Potem zaś Shou zdecydował, że chce tu zostać i uczęszczać do jednego z pobliskich liceów. Chodź mieszkał sam to nie miał problemu z pieniędzmi i płaceniem czynszu. Cenę wynajmu całkowicie pokrywali państwo Kazamasa oraz dostawał od nich co miesiąc mała sumę na utrzymanie. Dodatkowo, Shou pracował, jako kelner w jakiejś restauracji niedaleko centrum Tokio.

Właściwie nie miał on małego mieszkania, były tam jedynie cztery pokoje, kuchnia, łazienka, salon połączony z sypialnia oraz długi korytarz.

Właśnie miałem ściągnąć buty, gdy nagle Shou pociągnął mnie za rękaw i lekko przycisnął do ściany. Odruchowo złapałem go za koszule po bokach i przyciągnąłem jeszcze bliżej siebie, sprawiając przy okazji, że nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Z uśmiechem popatrzyłem mu w oczy i delikatnie przegryzłem wargę.

- Mówiłem ci już, że się stęskniłem? - Po tych słowach delikatnie i z miłością przylgnął swoimi ciepłymi ustami do moich warg, tak spragnionych jego...

 C.D.N. <3

I jak? Podobało się??

Chciałam jak najdłużej utrzymać was w napięciu! Myślę, że mi to wyszło. Pierwszy raz tak powiedziałam~!

Dawno mnie tu właściwie nie było. A więc, jak widzicie Lilien rozpoczyna nowego tasiemca, który będzie dość długi. Już to wiedzę, ponieważ pewna scena miała być w 2 rozdziale, a po napisaniu prawie połowy... nawet się do niej nie zbliżyłam. Ale tak jest zawsze. Ostatnio mam problem z czytaniem/pisaniem yaoi i tG, więc na Chorobę musicie poczekać, ale spróbuje ją napisać pomiędzy tymi rozdziałami.Yaoi pojawiać sie będzie w soboty lub niedziele od następnej. Czyli kolejne pojawi się dopiero 20.10 ponieważ to miało sie pojawić 13.10 dopiero. Oczywiście możliwe, że jeśli wraz z betą wyrobimy się szybciej i będzie tutaj jakaś zwalająca ilość komentarzy to może, może pojawi się wcześniej. (≖‿≖) Ale na to nie liczcie.
Zapraszam to zaglądnięcia na drugi blog, gdzie pojawiło się kilka ciekawych nowości, udogodnień.

*＊✿❀(｡◕ˇ∀ˇ◕人)❀✿＊*