Rozdział 2 [ShouxHiroto] "Live Story"

Rozdział 2
„Gdyby nie ty...”

Tytuł: Live Story

Autor: Lilien

Beta: Anata

Para: Shou x Hiroto (Alice Nine)

Wiek: 9+  

Gatunek tekstu: opowiadanie; live story; romansidło; trochę słodkie; myślę, że zaskakujące momentami; takie pisane w wolniej chwili;

Staliśmy tak wtuleni w siebie przez dłuższą chwile. Nie odzywaliśmy się, tylko napawaliśmy swoją obecnością. Mógłbym tak tkwić do końca życia, gdyby mojej uwagi nie przykuł wiszący na ścianie zegar.

- Musze iść. - Szepnąłem mu smutno do ucha. - Już po szesnastej.

- Zostań. - Powiedział z żalem i pocałował mnie delikatnie w szyje. - Jeszcze chwilkę ze mną zostań. - Westchnąłem cicho i mocniej się do niego przytuliłem. - Proszę.

- Shou... Powiedz, co się ostatnio stało? – Chłopak położył głowę na moim ramieniu i przełknął głośno ślinę.

- Ja... Oni...  - Zaczął pomału. - W środę, na przerwie śniadaniowej poszedłem kupić sobie kanapkę, kiedy nagle popchnął mnie jakiś chłopak. Miał do mnie żal, że przespałem się z jego młodszą siostrą w sobotę i że... że... że ponoć ona... - Poczułem jak jego łzy moczą moją koszulę i pomału spływają po moim ramieniu. - Że niby jest w ciąży.. Ze mną. – W tym momencie moje serce stanęło na chwile by już po chwili zacząć bić w przyśpieszonym tempie. Wiedziałem, że było to przecież niemożliwe, ponieważ Shou był wtedy u rodziców. A do tego tak bardzo mu ufałem, przecież on by mnie nie zdradził. - Wszyscy jej wieżą...

- Ale, ty z nią nie spałeś? – Zapytałem dla pewności.

- Co ci przyszło do głowy?! Oczywiście, ze nie. Nawet nie wiem, która to jest. – Odetchnąłem z ulgą, uspokajając się przy tym. Może normalna osoba nadal miałaby wątpliwości, ale ja naprawdę kochałem tego chłopaka i wiedziałem, że jego uczucie względem mnie jest równie silne.

- W szkole wiedzą o tym?
- Nie… Znaczy ma on kolegę w klubie koszykarskim.

- Dlatego się spotkaliśmy? – Uspokajająco głaskałem go po plecach.

- Saga mi powiedział, że nie macie zajęć, więc czekałem aż wyjdziesz, że szkoły. Chciałem, abyś sam się o tym dowiedział. Abyś wiedział, że to nie prawda, że kocham tylko ciebie. – Uśmiechnąłem się do siebie. W takich momentach cieszyłem się, że przyjaźni się z Sagą. Największym casanową w całej naszej szkole.

Nie znałem go zbyt dobrze, ale właściwie był dla mnie miły na zajęciach z klubu atletycznego. Nie wiedział o nas, ponieważ uznaliśmy, że jak już trzymać związek w tajemnicy, to przed wszystkimi.

Z tego, co mówił mi Shou, poznali się przypadkiem w podstawówce i choć jest pomiędzy nimi rok różnicy, to nie przeszkadzało im to w zaprzyjaźnieniu się ze sobą. Niestety, skończyło się to, kiedy Shou poszedł do gimnazjum i poznał Chou. Ponoć utrzymywali ze sobą minimalny kontakt, ale najczęściej ograniczało się to do ‘cześć’ lub krótkiej wymiany zdań. Ich przyjaźń odżyła dopiero, gdy okazało się, że będą razem chodzić do klasy, po przeniesieniu się Shou. Kohara był wtedy naprawdę szczęśliwy, a ja razem z nim, ponieważ wiedziałem, że przez cały czas będzie mieć kogoś przy sobie. Wiedziałem jeszcze, że Saga gra od paru lat na basie i na tym kończyła się nasza znajomość.

- Zobaczysz Shou... - Zacząłem spokojnie. - Wszystko się niedługo wyjaśni. - Uśmiechnąłem się delikatnie i poklepałem go pokrzepiająco po plecach.

- Ale ja mam już tego dość... - Zajęczał nadal mocząc mi ramie swoimi łzami. - Mam dość takiego życia. - Chłopak pociągnął lekko nosem. - Może lepiej jakby...

- Jakby, co? - Złapałem go za ramiona i odsunąłem lekko od siebie, tak, aby móc na niego popatrzeć. - Jakbyś zniknął? Zabił się? - Powiedziałem ostro i spojrzałem mu prosto w oczy. W tym momencie moje serce wręcz pękło na pół. Przede mną stał teraz Kohara Kazamasa. Chłopak, którego nikt oprócz mnie i paru innych osób nie znał. Załamany, zapłakany młodzieniec z cienkimi kreskami na nadgarstku, które zakrywała masa bransoletek. To nie był już Shou, który radośnie i z uśmiechem szedł przez życie, nie zważając na opinie innych. Teraz była to osoba, która traciła stopniowo grunt pod nogami. - Powiedz mi. Zostawiłbyś mnie? Sagę? Rodzinę? I tych, którzy cię kochają? - Potrząsnąłem nim lekko. - Tylko i wyłącznie z powodu zwykłych plotek?!

- Hiroto, ja... - Zaczął, usilnie patrząc się przy tym w podłogę.

- ODPOWIEDZ DO CHOLERY! - Krzyknąłem zdenerwowany, a w moich oczach pojawiły się łzy.

- Nie potrafiłbym... Już nie...

- Zrozum... - Zacząłem już spokojnie i otarłem wierzchem dłoni oczy. - Ja teraz nie umiałbym bez ciebie żyć, funkcjonować. – Objąłem go rękami i wtuliłem się w niego jak dziecko, które nie chce stracić czegoś ważnego. - Jesteś moim powietrzem. - Chłopak przyciągnął mnie jeszcze bliżej, oplatając przy tym rękami i włożył nos w moje włosy. - Może i jestem egoistą, ale nie pozwolę zrobić ci takiego głupstwa. Nie po raz kolejny…

- Miłość jest egoistyczna... – Szepnął mi cicho do ucha, a ja tylko uśmiechnąłem się lekko do siebie.

- Proszę cię. – Zacząłem spokojnie, odrywając się od niego i patrząc mu prosto w oczy. - Żyj. Dla mnie. Dla nas. - Shou odgarnął mi włosy z policzka i powoli przejechał po nim opuszkami palców.

- Gdyby nie ty, ja już dawno... – Nie pozwoliłem mu dokończyć i zamknąłem mu usta namiętnym pocałunkiem.

- Przymknij się już. - Powiedziałem stanowczo, na co chłopak roześmiał się głośno. Kochałem ten śmiech.  Potem znów złączył nasze usta.

- Dobra, idź już lepiej. - Powiedział nagle, a ja spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

- Eh! Wyganiasz mnie Shou?

- Nie. - Kohara popukał mnie palcem w czoło. - Nie chce mieć po prostu szlabanu od twojej mamy na widywanie się z tobą.

- To byłoby straszne. – Udałem przerażonego i zaśmiałem się wesoło. - Masz rację. To do zobaczenia w...

- Ne, Hiroto? - Przerwał mi chłopak. - W sobotę mamy wolne od szkoły, a ja mam urlop w pracy...  – Spojrzałem na niego pytająco. - Więc, może byś u mnie nocował od piątku do niedzieli. - Dokończył, nie patrząc na mnie tylko na swoje buty. Uśmiechnąłem się i zacząłem udawać, że się nad tym poważnie zastanawiam. Choć tak naprawdę, to właśnie byłem najszczęśliwsza osobą na ziemi.

- Oczywiście, że tak. - Zgodziłem się. - Zapytam się mamy i ci napisze, ok?

- Dobra.

- Myślę, że mogę jej powiedzieć, że będziemy wpadać na obiad? - Zapytałem , na co on roześmiał się głośno.

- Jasne! Uwielbiam obiady twojej mamy.

- A ona uwielbia ciebie. - Pocałowałem chłopaka w policzek. - A więc pa, kochanie. Do jutra. - Uśmiechnąłem się podstępnie. - Wpadnę do ciebie rano. - Zaśmiałem się i wyszedłem z jego mieszkania, po czym podbiegłem do schodów. Kiedy bylem już na dole, odwróciłem się i pomachałem swojemu ukochanemu, który aktualnie stał opierając się o barierkę i patrzył, jak znikam między uliczkami.

Minąłem jakoś znajomo wyglądającego chłopaka i raźnym krokiem szedłem ulicą podśpiewując sobie jakąś melodię.

Cieszyłem się z tego, że widziałem się dzisiaj z Shou, oraz że mogłem się do niego przytulić. Ale szkoda mi go było w związku z tym bardzo nie miłym incydentem. Nie rozumiem, jak ktoś może go oskarżać o coś takiego? Może i krążyło wokół niego wiele dziwnych plotek, ale przecież nie trzeba od razu posądzać chłopaka. Oby wszystko wyjaśniło się jak najszybciej, a Kohara nie zrobił wcześniej jakiegoś głupstwa. Myślę jednak, że razem przez to przejdziemy i wszystko będzie dobrze.

Westchnąłem cicho i spojrzałem w lekko zachmurzone już niebo. Nie rozumiem, dlaczego oni nie mogą po prostu odczepić się od mojego Shou?
- Przecież to taki dobry chłopak. – Szepnąłem cicho i ruszyłem dalej przed siebie.

Poznaliśmy się całkowicie przypadkiem półtorej roku temu na placu zabaw, który zawsze lubiłem odwiedzać. Do dziś spędzamy na nim naszą rocznicę, oraz czasem spotykamy się tam wieczorami.

Była wtedy zima, a dokładniej środek stycznia. Huśtałem się, rozmyślając nad rożnymi rzeczami, kiedy pojawił się wysoki brunet i usiadł dwa miejsca dalej. Nadal pamiętam jak przyglądałem mu się wtedy z zaciekawieniem, ale on nawet nie reagował na moja obecność. Shou był smutny, przygnębiony i jakby nieobecny. Miałem wrażenie, że coś go trapi i wcale się nie myliłem. Jakoś tak nieświadomie chciałem mu wtedy pomóc. Przychodziłem tam codziennie, patrzyłem jak pojawia się i odchodzi. Za każdym razem miałem wrażenie, że na sekundę odwracał wzrok w moja stronę i uśmiechał się lekko, jakby w ten sposób chciał mi za coś podziękować. Choć nie powiem, jego uśmiech wynagradza każdy trud.

Tak właściwie, to coś zmieniło się w naszych relacjach dopiero początkiem lutego, kiedy Shou postanowił się wreszcie do mnie odezwać.
Uśmiechnąłem się lekko do siebie i włożyłem ręce do kieszeni spodni. Nadal to doskonale pamiętam…

Wybiegłem z domu kierując się od razu na plac zabaw, który ostatnimi czasy odwiedzam prawie codziennie. Kiedy tam w końcu przybiegłem, nieznajomy chłopak, z którym spędzam w tym miejscu każdy wieczór, siedział już na swojej huśtawce i bujał się lekko w przód i tył. Przeskoczyłem niski płotek, a on w tym samym momencie podniósł wzrok i popatrzył na mnie, uśmiechając przy tym smutno. Zatrzymałem się i spojrzałem na niego. Dało się wyczytać z tego gestu tyle łez, rozpaczy, załamania i bólu, że aż ścisnęło mi serce.

Nie wiem, kim on był i co przeżył, ale mam teraz ochotę podejść do niego, po prostu go przytulic i powiedzieć mu, że wszystko będzie dobrze. Zamiast tego nadal stałem w tym samym miejscu i po prostu gapiłem na niego z lekko rozchylonymi ustami.

- Zastanawiałem się czy dzisiaj przyjdziesz. - Powiedział cicho, a mnie w tym momencie po prostu zamurowało. Nie dość, że się do mnie w końcu odezwał, to jeszcze zdawał sobie sprawę z mojej obecności.

- Lubię tutaj przychodzić. - Uśmiechnąłem się marzycielko i usiadłem na huśtawce, która znajdowała się obok niego. - Tak w ogóle to jestem Hiroto Ogata. – Przedstawiłem się i podałem mu dłoń, którą od razu lekko uścisnął.

- Hiroto? – Chłopak spojrzał na mnie. - Ładnie. - Uśmiechnął się lekko i zabrał swoją dłoń, po czym od razu schował ją do kieszeni.. - Ja jestem Kohara Kazamasa, ale nazywają mnie Shou.

- A więc miło cię w końcu poznać Kohara-san. - Shou spojrzał na mnie z dziwną mina i roześmiał się głośno.

- Rzadko się tak do mnie zwracają znajomi. Jesteś pierwszy. – Spojrzałem na niego i kilkakrotnie mrugnąłem, nie wiedząc, o co mu dokładnie chodzi. Dopiero po chwili uśmiechnąłem się ciepło, na co on odpowiedział mi tym samym gestem. Shou miał naprawdę piękne, brązowe oczy.  W tym momencie miałem wrażenie, że mógłbym wpatrywać się w nie godzinami. - Hiroto-kun. – Dopowiedział już ciszej.

- A ja zaliczam się do grona twoich kolegów? - Zapytałem go i zacząłem lekko huśtać, patrząc przy tym na niebo.

- Tak. - Odpowiedział krótko. - Myślę, że milczenie czasem zbliża ludzi bardziej niż długie rozmowy. Przynajmniej nigdy nie palniemy jakiegoś głupstwa. - Spojrzałem na niego i choć było ciemno, to dzięki latarniom oświetlającym plac, mogłem zauważyć, jak chłopak uśmiecha się do siebie. Było w tym coś pięknego, ciepłego. Coś, co w tym momencie pragnąłem widywać znacznie częściej.

- Mogę mówić na ciebie Shou, jeśli chcesz. – Stwierdziłem i znów przeniosłem swój wzrok na niebo pełne gwiazd.

- Nie. - Odpowiedział szybko, po czym wstał i otrzepał swoje czarne spodnie z kurzu. – Chciałbym, abyś znał mnie jako Koharę, nie jako Shou. - Podszedł do mnie spokojnie i rękami złapał za łańcuchy huśtawki. Po chwili patrzenia na mnie z góry, nachylił się tak, że prawie stykaliśmy się nosami. - Dzięki temu, będę mógł odpocząć od problemów, być sobą. Wszystkie moje kłopoty zostawię w domu, wraz z Shou, a z tobą spotkam się już, jako Kohara. - Uśmiechnął się i wyprostował, po czym odwrócił w druga stronę. - Myślę, że to będzie dla mnie taki rodzaj ucieczki. - Dodał już cicho, jakby do siebie i ruszył w stronę głównej alei. - Pa, Hiroto! – Krzyknął jeszcze i nie odwróciwszy się pomachał mi krótko. Nie odpowiedziałem, tylko próbowałem zrozumieć, o co mu tak naprawdę chodziło.

- W ten sposób nic nie zdziałasz. - Powiedziałem cicho, kiedy zniknął mi z pola widzenia. - Kohara zawsze będzie Shou, a Shou Koharą. To nie zadziała, a na pewno nie do końca. - Ostatni raz spojrzałem na niebo, po czym wstałem z huśtawki i ruszyłem w powrotną drogę do domu.

Westchnąłem chicho i kopnąłem jakiś kamień, który leżał na drodze. Po tym wydarzeniu nasze relacje uległy poniekąd zmianie, ale niezbyt drastycznej. Rozmawialiśmy ze sobą. Najczęściej Shou siedział milcząc i jedynie mi przytakując, bądź odpowiadając krótko. Oczywiście były momenty, kiedy stawał się bardziej rozmowny, ale zauważałem wtedy, że coś go coraz bardziej martwiło.

Wyciągnąłem mp3 z torby i założyłem słuchawki na uszy. Nadal pamiętam naszą rozmowę, po której Kohara zaczął się zmieniać…

Siedziałem na huśtawce, delikatnie się przy tym na niej bujając. Obok mnie, jak zwykle był Shou, który siedział z głowa schowaną w kolanach.

- Ne, Shou... – Zacząłem, a chłopak od razu wyprostował się i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Prosiłem cię. - Odpowiedział mi cicho z lekkim westchnięciem..

- Wiem. - Uśmiechnąłem się do niego lekko w przepraszającym geście i wprowadziłem w życie plan, o którym ostatnio intensywnie myślałem. Chciałem jak najbliżej poznać tego chłopaka, pomóc mu, zaprzyjaźnić się. - Nadal pamiętam to, co wtedy powiedziałeś. I jakoś nie daje mi to spokoju.

- Nie rozumiem. - Kazamasa lekko przechylił głowę w bok, nadal intensywnie się we mnie wpatrując.

- Mówiłeś wtedy, że chcesz w ten sposób zostawić swoje problemy w domu i się nimi nie przejmować. – Shou przytaknął lekko głową. - Chciałeś być tutaj sobą i nie udawać kogoś innego. - Westchnąłem cicho. - Ale Shou, ty wcale tego nie robisz. Nadal coś cię trapi. - Lekko się do niego uśmiechnąłem. - Ucieczka nic ci nie da. Musisz zmierzyć się ze swoimi problemami…

- Ale ty nic nie rozumiesz. - Chłopak wstał gwałtownie i spojrzał na mnie z góry, mrużąc przy tym oczy. - Nawet mnie nie znasz!

- Wiem. - Zacząłem spokojnie. - Wiec, dlatego nie powinienem się wymądrzać..

- Dokładnie!! - Krzyknął. Po chwili jednak oparł się o słupek podtrzymujący huśtawkę i powoli zjechał po nim na ziemię. Usiadł na śniegu i schował głowę pomiędzy kolana. Ja zaś przez ten czas dokładnie mu się przyglądałem. I choć było już dosyć późno to doskonale widziałem łzy, które spływały mu po policzkach. - Ale masz racje. - Powiedział cicho, a ja uśmiechnąłem się jedynie do siebie. - Chciałem, choć na chwile o wszystkim zapomnieć. O tych wszystkich problemach. Po prostu chciałem wyprzeć je ze swojej świadomości. - Kontynuował. - Ale wiesz co, Hiroto? To nie działa. Wręcz przeciwnie, późnień uderzają we mnie z podwójną siłą. - Dokończył z cichym i smutnym westchnięciem, po czym lekko pociągnął nosem.

- Po prostu się komuś wygadaj. – Doradziłem mu i zacząłem lekko bujać się na huśtawce.

- Nie mam takiej osoby. - Shou spojrzał na mnie. Zauważyłem, że miał lekko zaczerwienione oczy. - Moi rodzice wyjechali na drugi koniec Tokio dwa lata temu. - Chłopak pomału wstał z ziemi i otrzepał się ze śniegu, po czym usiadł z powrotem na huśtawce.

- A przyjaciele? – Zapytałem.

- Przyjaciele… - Powiedział ironicznie, po czym zaśmiał się gorzko. – Tych prawdziwych porzuciłem, chcąc być popularnym. A ci, co teraz tak o sobie mówią, są głównym powodem mich problemów.

- Rozumiem. – Westchnąłem smutno i spojrzałem na niego kątem oka. – Kohara-san?
- Tak? – Shou spojrzał mi prosto w oczy. Mimowolnie zarumieniłem się na ten gest, ale chyba tego nie zauważył lub pomyślał, że jest to spowodowane mrozem.

- Pamiętasz, co mi kiedyś powiedziałeś? Milczenie czasem bardziej zbliża do siebie ludzi niż długie rozmowy. – Uśmiechnąłem się do niego lekko, pokrzepiająco, jakbym chciał mu w ten sposób dodać otuchy i przekazać, że może mi się w ten sposób wyżalić. Po chwili wstałem z huśtawki i ruszyłem w stronę domu. – Do jutra! – Krzyknąłem, a chłopak pomachał mi ręką myśląc nad czymś intensywnie.

Skręciłem w odpowiednią uliczkę. Stanąłem na chwilę i opierając się rękami o ławkę przyglądałem dzieciom, bawiącym się beztrosko na placu zabaw. Na tym samym, na którym poznałem Shou, zakochałem się w nim i na którym pierwszy raz mnie pocałował. Tutaj również Shou wyżalił się mi i opowiedział po raz pierwszy o swoich problemach.
Dowiedziałem się wtedy, że w gimnazjum zaczął kolegować się z Chou oraz należał do jego bandy „popularnych i ważnych osób”. Na początku cieszył się z tego i zachowywał tak, jak oni, ale po jakimś czasie dorósł i zaczął widzieć wady. Niestety było już wtedy za późno. Shou znał zbyt wiele sekretów grupy, aby puścili go bez upokorzenia i wcześniejszego pobicia. Westchnąłem cicho. Oczywiście nie rozumiałem, dlaczego po prostu nie wyjechał z rodzicami lub nie poszedł do innego liceum, lecz jego wzrok uświadomił mi, że było to niemożliwe. Dowiedziałem się wtedy również, że przez ciągłe imprezowanie, wagarowanie i bycie na każde skinienie Chou, miał naprawdę duże kłopoty w szkole.
Spojrzałem w niebo. Szkoda tylko, że nie zorientowałem się wcześniej, co on chce zrobić…

- Mam ochotę umrzeć. – Wyżalił mi się Shou. – Tak po prostu się zabić. Przecież to takie proste.
- He? – Spojrzałem na niego zdziwiony i zjadłem kolejne ciasteczko, które dzisiaj od niego dostałem.

- Gdybym cię nie spotkał to pewnie by mnie już tutaj nie było. -  Chłopak spojrzał w niebo i westchnął głośno.

- Shou? Co ty do cholery gadasz?- Spytałem się go, marszcząc przy tym brwi i wpatrując się w niego. Nie potrafiłem zrozumieć, o co mu właściwie chodzi.

- Hiroto? – Kohara nie przejął się mną i nadal kontynuował swoja wypowiedź. – Tęskniłbyś za mną? – Zapytał i spojrzał na mnie smutno, a ja omal nie zakrztusiłem się kawałkiem ciastka, które aktualnie miałem w ustach.

- Shou! – Krzyknąłem lekko przestraszony, a ten jedynie uśmiechnął się do mnie.

- Tak się tylko zastanawiam. – Uspokoiłem się i westchnąłem z ulgą. Shou zaś wziął sobie jedno ciastko i zaczął mocno się huśtać.

- Nawet nie wiesz jak bardzo… - Dodałem cicho, tak, aby mnie nie usłyszał…

---------------------------------------

cieszycie się?? bo ja tak xD
przy okzaji moja beta przeprasza (niech się ktokolwiek spróbuje na nią złościć~!) ale wiecie, szkoła ważniejsza xD
btw. od teraz będę dodawać zdjęcia xD

WAŻNE~! Lubisz mnie? Nie lubisz? To i tak zapraszam na: Life of Lilien, czyli moje życie xD i różne ciekawe (lub mniej) historie...