Rozdział 2 [TsuzukuxMiA] "Love or betrayal? Or maybe surprise?"

 "Love or betrayal? Or maybe surprise?"

Rozdział 2

Tytuł: 'Love or betrayal? Or maybe surprise?'
Część: 1 2 3

Autor: Lilien

Beta: Tsuu

Para: Tsuzuku x MiA (Mejibray)

Wiek: tu 16+

Gatunek tekstu: yaoi

Ostrzeżenia: zaczynają się sceny,dziwne dialogi

Od autora: DOCZEKALIŚCIE SIĘ XD nie żebym skończyła to pisać przed maturami ; ; ale moje uke ma sklerozę... 3 część już jest, więc 15 komentarzy i dodaje ^^
druga sprawa to wygląd bloga... czyli zaszły drobne zmiany takie jak ask, twitter i fb z boku... POLECAM! a w szczególności aska, bo mi się nudzi 
a w ogóle to opowiadanie mi się podoba O.o serio...

Dedykacja: dla Kaki bo Koichi i dla Kity bo hejterzy XD

Spojrzałem na zegarek, który wskazywał, że jest już godzina trzynasta. Czyli nareszcie koniec próby! Westchnąłem ze zmęczenia i rozciągałem się, rozmasowując przy tym obolały od gitary bark. Odpiąłem ją od wzmacniacza i zacząłem wszystko składać, kiedy nagle do naszej sali wszedł, albo raczej wpadł nasz menager. Od razu skierował się do lidera, czyli Tsuzuku i zaczął z nim o czymś rozmawiać przyciszonym głosem. Po chwili szepnął mu coś na ucho i wręczył ukradkiem do ręki jakąś kopertę. Nie zastanawiając się nad niczym zabrałem futerał z gitarą, kurtkę i bez pożegnania wyszedłem z pomieszczenia, zbiegając szybko po schodach. Od razu skierowałem się w miejsce gdzie swój samochód zaparkował basista. Oparłem się o ścianę i złapałem za serce, próbując zachować względny spokój i opanowanie. Po prostu nie wiedziałem już, co mam o tym sądzić. Wziąłem kilka głębszych oddechów i postanowiłem przeanalizować cała sytuacje zanim przyjdzie Koichi i znów zacznie mi prawić kazania. Choć powiem szczerze, że jest w nich całkiem dobry.

Pomyślmy, co wiem o zaistniałej sytuacji... No dobra, nic nie wiem. Westchnąłem zrezygnowany i zjechałem w dół po ścianie, kucając i ukrywając głowę w rękach. Nie wiem już, co mam myśleć - wierzyć sercu, czy może rozumowi? Przyjaciołom, czy swojemu przeczuciu? Tsuzuku, czy może... Spojrzałem w niebo, a potem na swoja dłoń. Skąd mam być pewien czy to, co mi powie będzie prawdą? Przecież tak łatwo przyszłoby mu mnie oszukać. Kilka czułych słówek, delikatny dotyk i jego usta spokojnie do tego wystarczą. Jestem żałosny. I nadal cholernie w nim zakochany.

Spojrzałem w bok i zobaczyłem idącego w moją stronę basistę z perkusistą. Już po chwili Koichi lekko walnął mnie czymś w głowę, po czym podszedł do swojego samochodu i odblokował w nim drzwi. Chcąc czy nie, z cichym westchnięciem podniosłem się z ziemi i otrzepałem spodnie, po czym wsiadłem do pojazdu. Tym razem zająłem miejsce koło kierowcy, a gitarę położyłem z tyłu, obok Meto. Po chwili, czując na sobie czyjś wzrok, spojrzałem na Koichiego, który patrzył się na mnie z dość groźną i nieodgadnioną przeze mnie miną. Czyli jednak nie pomyliłem się co do tego kazania.

- Mia... - Zaczął po chwili, nadal się we mnie wpatrując.

- Nic nie mów. - Odpowiedziałem cicho. -  Nie teraz… - Dodałem nadal przyglądając się widokom za oknem. Z kieszeni wyciągnąłem słuchawki i włożyłem je sobie do uszu, puszczając od razu głośno muzykę. Potrzebowałem teraz pomyśleć, a nie słuchać rad od innych.

Po paru minutach poczułem jak ruszyliśmy. Przejechaliśmy przez cały parking i zatrzymaliśmy się przy wyjeździe. Instynktownie spojrzałem na chodnik i zobaczyłem Tsuzuku rozmawiającego z kimś przez telefon. Nasze spojrzenia skrzyżowały się, a chłopak uśmiechnął się do mnie w czuły sposób i puścił mi oczko. Nie wiem dlaczego, ale w tym momencie zrobiło mi się jakoś cieplej na sercu. Pomachałem mu delikatnie dłonią i straciłem go z oczu, ponieważ pojechaliśmy dalej.

Oparłem się o siedzenie i spojrzałem przed siebie. Z jednej strony bałem się, że moje przeczucia są prawdziwe, że wcale nic mi się nie przewidziało i że Tsuzuku mnie jednak zdradza. I choć naprawdę nie chce dopuszczać tego do myśli, to niektóre fakty są takie oczywiste.

Po pierwsze nasze życie seksualne od jakiś dwóch miesięcy nie istniało, albo zatrzymywało się na pocałunkach i drobnych pieszczotach. Powodem był fakt, że albo nie miał czasu, albo był zbyt zmęczony i gdy już u mnie był to zaraz zasypiał. Po drugie wokalista spędzał ze mną coraz mniej czasu. Kiedyś chodziliśmy razem na miasto, do kina, jadaliśmy wspólnie posiłki i tym podobne. A teraz? Widujemy się głównie na próbach, koncertach i innych spotkaniach, głównie związanych z zespołem. No i jeszcze to zajście sprzed chwili.

Popatrzyłem na jakąś parę całująca się na przejściu dla pieszych i zamrugam kilkakrotnie coś sobie uświadamiając. Nie. To akurat jest głupie. Że niby Tsuzuku zdradza mnie z naszym menagerem? A czy on czasem nie ma żony? Westchnąłem i uderzyłem się dłonią w czoło, wzbudzając tym samym zainteresowanie u Koichiego. Tak, ten romans był zdecydowanie moim urojeniem.

W tym momencie zatrzymaliśmy się pod blokiem Meto. Uśmiechnąłem się do niego i pomachałem mu lekko na pożegnanie, po czym wróciłem do wcześniejszych rozmyślań.

Ale z drugiej strony... wokalista zachowywał się całkiem normalnie. Na jego tapecie w iPhonie nadal były nasze złączone dłonie. Dbał o mnie i był tak samo czuły oraz opiekuńczy jak wcześniej. No i miałem wrażenie, że on naprawdę przestraszył się, kiedy powiedziałem, że musimy porozmawiać i zasmucił się, gdy go odtrąciłem. Wewnątrz czułem, że on nadal był tym samym, moim Tsuzuku, który kochał mnie całym sobą i którego ja tak bardzo kochałem.

Znów westchnąłem ze zrezygnowania. Nie miałem bladego pojęcia, co mam o tym wszystkim myśleć. Komu wierzyć i jak się zachować.

Spojrzałem na basistę, który niby patrzył na drogę, ale co chwile zerkał w moja stronę. Wywróciłem oczami i dałem mu znać, że w końcu może się wypowiedzieć. Bo nam jeszcze wybuchnie czy coś i co wtedy zrobimy? Na pewno trzeba by było szukać innego, dobrego basisty, a Tsuzu urwałby mi wtedy głowę.

- Mia... - Zaczął po chwili. - Jesteś idiotą. - Powiedział krótko kręcąc przy tym głową ze zrezygnowaniem.

- Dzięki że mi to uświadamiasz. – Jakbym sam tego nie wiedział.

- Nie przerywaj mi. - Powiedział dość twardo, po czym kontynuował, tym razem jednak nie patrząc na mnie tylko na drogę. - Nie wygłupiaj się, dobra? Że niby jesteś z kimś umówiony? Ha! Poradziłbym sobie i bez ciebie. - Chłopak zatrzymał się na czerwony świetle i spojrzał na mnie dość karcącym wzrokiem. - Powinieneś się z nim spotkać. Rozumiesz?

- Tak.

- To zrozu... – Zachichotałem cicho. Nie spodziewał się, że się z nim zgodzę. Chłopak zamrugał kilkakrotnie i odchrząknął, po czym mówił dalej jak gdyby nigdy nic. - To dobrze, że rozumiesz. Tylko po jaką cholerę jesteś tu teraz ze mną, zamiast z nim?! Bo tego nie pojmuję. - Ruszyliśmy dość ostro, a basista nabrał powietrza. - Może i nie jestem dobrą swatką oraz  nie mam szczęścia do kobiet, ale chyba powinieneś być teraz z nim i wszystko wyjaśnić... I tak dalej, i tak dalej... - Koichi wywrócił oczami i spojrzał wymownie w moją stronę. Pogadać, wybaczyć, przebaczyć i pójść do łóżka. Zaśmiałem się lekko. Szkoda tylko, że nie zawsze to tak łatwo działało.

- Wiem, wiem. Ale... - Oparłem głowę na oparciu i przymknąłem oczy. - Chyba za późno zdałem sobie z tego sprawę. Denerwuje się i chciałbym mieć za sobą ta rozmowę.

- Schrzaniłeś to. – Podsumował krótko różowowłosy.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy. – Klepnął mnie mocno w ramię, po czym spoważniał. - Zadzwoń do niego. Umów się, a ja cię zawiozę gdzie trzeba. - Zaproponował zatrzymując się pod galerią i spojrzał na mnie nie wyłączając jeszcze silnika

- Wieczorem. Teraz choć, kupimy coś dla tej twojej dziewczyny i wstąpimy do cukierni. Może będzie jakieś dobre ciasto.

- Spoko. - Koich wyciągnął kluczyki ze stacyjki i wysiedliśmy z auta, kierując się od razu do wnętrza dużego centrum handlowego.

W sumie nie zajęło nam zbyt długo, aby wybrać dla niej prezent. Od razu na wejściu naszym oczom ukazał się bardzo ładny naszyjnik z wymiennymi zawieszkami. Pochodziliśmy jeszcze przez jakąś godzinę, ale w gruncie rzeczy wróciliśmy się do pierwszego miejsca. W sumie to chyba jest tak zawsze, że to, co było pierwsze później okazuje się najlepsze, choć czasem jest już za późno, aby do tego wrócić. A przecież Tsuzuku był moją pierwsza miłością, nie chciałbym potem żałować, że coś zrobiłem. Albo, że czegoś nie zrobiłem.

Był zwykły, cienki i srebrny naszyjnik z trzema zawieszkami. Każda była inna, ale tak naprawdę wszystkie w pewien sposób oddawały naturę naszego kochanego i kolorowego basisty. Były słodkie i urocze, ale na szczęście nie różowe. Pierwsza z nich to było nieduże serduszko w kolorowe cyrkonie. Każda z nich miała inny kolor i, co dziwnego, kształt. Ale nadawało to jej swoistego uroku. Druga zaś przedstawiała lecącego ptaka i była cała srebrna. Tylko w paru miejscach miała jakby ciemniejsze fragmenty oraz była stosunkowo duża w porównaniu do reszty. Ale moim zdaniem miano najładniejszej uzyskała trzecia z nich. Był to zwyczajny napis "I♡YOU", ale miał w sobie coś magicznego. Literki były ozdobione czarnymi, malutkimi cyrkoniami, serduszko zaś miało w około takie same, ale troszkę mniejsze i białe, a w środku zrobione było z czegoś czerwonego i prześwitującego, co w gruncie rzeczy wyglądało jak delikatna folijka, choć tak naprawdę nią nie było. Cały komplet był w podłużnym pudełeczku ozdobionym w kolorowe cyrkonie na rogach. Podeszliśmy zapłacić, a uśmiechnięta sprzedawczyni do tego ładnie nam to zapakowała w kolorowe opakowanie. Ciekawe, dlaczego akurat w takie? Spojrzałem na uśmiechniętego basistę, który ubrany był w zieloną kurtkę, fioletową czapkę i szalik oraz biało-różowe buty i chował zakup do torebki. Zaśmiałem się, a Koichi spojrzał na mnie zdziwiony, po czym wzruszył jedynie ramionami. Teraz już wiem.

- A tobie co? - Zapytał, kiedy wchodziliśmy do sklepu muzycznego.

- Nic. - Pokręciłem głową i włożyłem do koszyka płytę, którą chciałem kupić. Wziąłem jeszcze zapas strun, parę piórek i kilka innych potrzebnych mi akurat rzeczy. Zapłaciłem za wszystko i wyszliśmy kierując się od razu w stronę cukierni na parterze. Tam zeszło nam już dłuższą chwilę.

Ani ja nie mogłem się zdecydować, ani Koichi zdecydowanie mi w tym nie pomagał. Po krótkiej kłótni na temat ulubionego ciasta wokalisty wziąłem dwa różne kawałki. Jeden śmietankowo-truskawkowy, jak chciał basista i drugi czekoladowy, który chciałem znowu ja.

- Idziemy jeszcze gdzieś? - Zapytał różowowłosy, gdy wychodziliśmy z cukierni. Zastanowiłem się nad tym chwile i doszedłem do wniosku, że zakupy spokojnie mogę zrobić sam, w sklepie pod domem.

- Nie. - Odpowiedziałem mu i ruszyliśmy do wyjścia.

Jakieś pół godziny później Koich wysadził mnie ze wszystkimi tobołkami (gitary, torba i zakupy) pod sklepem spożywczym, a sam pojechał do domu przygotować się na randkę.

Zrobiłem tam małe zakupy, czyli uzupełniłem głównie brak kawy i ciastek w mieszkaniu, po czym ruszyłem w stronę mieszkania. Byłem już niedaleko, kiedy moim oczom ukazał się niesłychany widok. Przetarłem oczy niedowierzając i kładąc wszystkie rzeczy pod ścianą bloku, cicho podszedłem bliżej palącego pod moja klatką wokalisty. Jako, że chłopak stał do mnie tyłem i do tego pisał coś na telefonie, przez co mnie nie słyszał mogłem zrealizować swój niecny plan. Który zresztą wymyśliłem na poczekaniu. Stanąłem delikatnie na palcach i nachyliłem się nad jego uchem.

- Bu! - Krzyknąłem niespodziewanie, na co wokalista odskoczył ode mnie jak oparzony i przyłożył dłoń w okolicy serca oddychając ciężko.

- Chcesz mnie przyprawić o zawał!

- Przepraszam... - Powiedziałem skruszonym głosem i spuściłem głowę w dół, po czym odwróciłem się od niego i pomału zacząłem odchodzić w drugą stronę, uśmiechając się przy tym pod nosem.

- Mia, no... - Westchnął głośno Tsuzuku i podbiegł do mnie, muskając przy tym lekko moje plecy ręką. - Nie obrażaj się. - Złapał mój rękaw i uśmiechnął się do mnie. Zamrugałem kilkakrotnie, po czym wybuchnąłem śmiechem i poklepałem go dłonią po policzku. Tym razem to wokalista miał naprawdę zdezorientowaną minę i z lekkim jakby przerażeniem wpatrywał się we mnie oczekując wyjaśnień.

- Zostawiłem tam rzeczy. – Wskazałem palcem na kupkę pakunków pod ścianą i w końcu do nich podszedłem. Założyłem gitarę na plecy i zabrałem rzeczy z galerii, zaś wokalista wziął drugą oraz moje zakupy. - A tak w ogóle, to co tu robisz? - Zapytałem się go po chwili, kiedy trzymał mi drzwi od klatki, abyśmy mogli wejść.

- Ja? - Chłopak odwrócił głowę i nie patrząc na mnie odrzekł cicho. - Czekałem na ciebie. Chciałem pogadać już dziś i...

- A czemu nie wszedłeś do środka? - Przerwałem mu. - Masz przecież klucze... - Kątem oka spojrzałem na niego i zacząłem szukać kluczy do mieszkania w kieszeniach kurtki.

- Ja nie... Nie wiedziałem... czy mogę... - Wydukał nadal nie patrząc w moja stronę. Ręce mi zadrżały i mocniej ścisnąłem klucz trzymany w ręce. Przekręciłem go, ale nie otworzyłem drzwi. Stałem tak chwile trzymając go nadal w zamku, po czym odezwałem się niepewnym głosem.

- Tsuzu... Czy ty mnie jeszcze kochasz? - Zapytałem w końcu. Może troszkę w nieodpowiednim miejscu oraz czasie, ale musiałem. Porostu musiałem. Oraz wiedziałem, że zawsze mogłem wejść do mieszkania i zamknąć się w nim, nie słuchając jego tłumaczeń i przeprosin.

Ale nic się takiego nie stało. Nie minęła nawet minuta, kiedy zostałem siłą wepchnięty do mieszkania i przyciśnięty do ściany. Tsuzuku patrzył na mnie chwilę trzymając mnie za ramiona, po czym musnął zaledwie moje wargi.

- Idiota. - Szepnął i powtórzył wcześniejsza czynności. - Cholerny idiota… którego kocham nad życie. - Dokończył uśmiechając się do mnie, przykładając swoje czoło do mojego i trzymając w dłoniach moja twarz.

W tym momencie kamień spadł mi z serca. I nawet, jeśli wokalista kłamałby mi teraz w żywe oczy to i tak mało mnie to aktualnie obchodziło. Był tu, ze mną i całował mnie mówiąc przy tym, że mnie kocha. Tyle starczyło.

Objąłem go w pasie i przyciągnąłem jeszcze bliżej do siebie wpijając się w jego słodkie usta z namiętnością. Oderwaliśmy się od siebie, gdy w końcu zabrakło nam powietrza, ale mi nadal było mało. Stanowczo za mało. Chciałem więcej tu, teraz, zaraz, natychmiast. Ale Tsuzuku jakby wyczuł, o czym myślę i odsunął się ode mnie całując mnie przy tym w nos.

- Zakupy kochanie. - Zaśmiał się wodząc opuszkami palców po moich bokach. - Oraz nie wypada chyba robić takich rzeczy przy otwartych drzwiach. - Zamrugałem zdając sobie sprawę z tego, co mówi. Rzeczywiście drzwi od mojego mieszkania były otwarte na oścież a zakupy leżały przed nimi na klatce. Ściągnąłem gitarę z pleców i odłożyłem ją w kąt.

- Mam nadzieje ze nic jej nie jest. - Westchnąłem cicho do siebie, po czym zabrałem pakunki i zamknąłem drzwi na klucz. Odłożyłem rzeczy na szafkę, która stała przy drzwiach i przyciągnąłem Tsuzuku za pasek od spodni bliżej siebie. - A teraz? - Zapytałem słodkim głosem patrząc mu w oczy. Chłopak nachylił się nade mną i zaczął całować delikatnie moja szczękę.

- A teraz to mam dla ciebie niespodziankę. - Szepnął mi uwodzicielsko do ucha, ale zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, zawiązał mi jakąś przepaskę na oczach. Poczułem jak wokalista powoli ściąga mi kurtkę, szalik, a po chwili również i buty. Troszkę zdzwiony, ale i podekscytowany czekałem aż sam się rozbierze, po czym wtuliłem się w jego ramie, aby przypadkiem w coś nie wpaść. Tsuzuku objął mnie ręką w pasie i zaprowadził do jednego z pokoi. W tym momencie żałowałem, że nie mam żadnego dywanu czy czegoś w pomieszczeniach. Mógłbym wtedy wywnioskować gdzie jestem a tak to musiałem cierpliwie czekać. Po chwili stanęliśmy, a ja poczułem jak jego usta delikatnie wodza po moim karku, by zaraz z moich oczu spadła przepaska. Zamrugałam kilkakrotnie i przetarłem oczy ze zdziwienia. U mnie w domu było czysto, a w salonie stał nakryty stół. Biały obrus, świece, dwa nakrycia i jedna róża w flakonie.

- Jeśli mi powiesz jeszcze, że sam gotowałeś, to nie uwierzę, że to dzieje się to naprawdę. – Powiedziałem, nadal nie dowierzając swoim oczom i spojrzałem na wokalistę, który był chyba bardzo zadowolony z mojej reakcji. - Tsuzu?

- Zamówiłem z pobliskiej restauracji. – Wywrócił oczami, a ja wypuścił powietrze z ulgą.

- Ale to wszystko... Ty?.. Sam... Matko podmienili mi chłopaka! - Zaśmiałem się, a ten w odpowiedzi jedynie uderzył mnie dłonią i pokręcił głowa z politowaniem. - To bolało. - Żachnąłem się, łapiąc rękami za obolałe miejsce.

- A myślisz, że dlaczego powiedziałem, że spóźnię się na próbę? I poprosiłem Koichiego by cię gdzieś po niej wyciągnął? Na szczęście i tak potrzebował pomocy w wyborze prezentu. - Słuchałem go uważnie z założonymi rękami. Czyli ta różowo włosa o wszystkim wiedziała! Niech ja go tylko dorwę, a obiecuj, że długo nie pociągnie. I nie obchodzi mnie, że będziemy musieli szukać nowego basisty. Uśmiechnąłem się do swoich myśli i wróciłem do przedpokoju, aby przynajmniej odłożyć zakupy na swoje miejsce. W tym samym czasie wokalista nałożył nam jedzenie na talerze. Warto zauważyć, że w pobliżu nie było żadnej restauracji oprócz baru z chińskim jedzeniem. Ale i tak jestem z niego dumny, bo do jakiś wielkich romantyków to on raczej nie należał. Ciekawe czy ktoś inny maczał w tym palce. Może Meto? Albo Ryoga?

Pochowałem wszystko w odpowiednie miejsca, a prezent z okazji walentynek oryginalnie schowałem pod koszulkę, po czym wróciłem do salonu i usiadłem na przygotowane dla mnie miejsce.

- Kultura wymaga, by odsunąć ukochanej osobie krzesło. - Zachichotałem a ten jedynie popukał się palcem w czoło przewracając oczami.

- Nie przesadzaj, ok? I tak powinieneś być ze mnie dumny.

- Jestem kochanie, nawet bardzo! - Przesłałem mu całusa i puściłem mu oczko. - Ale powiedz mi, kto ci to wszystko podpowiedział? - Spojrzałem na niego wyczekująco uderzając przy tym palcami w stół.

- Nasz menadżer. - Odburknął po chwili jedząc już swoją porcje. W tym momencie myślałem, że ze śmiechu zadławię się kawałkiem marchewki. Tego to się stanowczo nie spodziewałem. - No nie śmiej się!

- Oj Tsuzu... Jak ja cię kocham.. - Chłopak uśmiechnął się do mnie czule, odkładając pałeczki i kładąc przy tym głowę na dłoniach, przyglądał mi się uważnie.

- Nie mogę uwierzyć, że pomyślałeś, że ja mógłbym przestać cię kochać... Że cię zdradzam... - Powiedział po chwili i złapał moja dłoń splatając od razu nasze palce

- To nie tak... Ja... Po prostu bałem się, że mnie zostawisz. - Wydukałem bawiąc się przy tym jego sygnetem na palcu.

- Też się tego bałem. - Westchnął krótko. - Nie umiałbym teraz chyba bez ciebie żyć. – Chłopak puścił moją dłoń i kontynuował jedzenie. - Wiesz, jak tak czekałem aż wrócisz, to przypomniał mi się incydent z wokalistą twojego wcześniejszego zespołu. - Chłopak spuścił głowę i spojrzał w swój talerz. - Wtedy też się tak bałem.

- Ale... - Spojrzałem na niego i w sumie nie wiedziałem, co mam powiedzieć. Tak naprawdę nie rozmawialiśmy o tym od tamtej imprezy i jakoś nigdy nie czułem potrzeby, by to roztrząsać. – To, jak zachował się wtedy Hikaru jest nie do pomyślenia. - Powiedziałem dość stanowczo i uśmiechnąłem się do niego. - A do tego to było tak dawno...

- Nie Mia...

- Oj przestań... - Machnąłem na niego ręką, opierając się o oparcie. - Nie przespałeś się z nim, tak? – Chłopak przytaknął lekko głową. – I nie całowałeś się z nim własnej woli, tak? – Znów potakująco poruszył głową. - I on już za to oberwał. Nad czym tu się jeszcze zastanawiać? - Westchnąłem cicho. - Nie roztrząsaj przeszłości i nie rób z niej afery Tsu... Byłem tam, wszystko słyszałem i... - Wstałem od stołu uważając przy tym by prezent dla wokalisty nie wypadł spod mojej koszulki, podszedłem do Tsuzuku, po czym usiadłem okrakiem na jego kolanach. - Nigdy nie miałem ci za złe, że przespałeś się z Hikaru zanim zaczęliśmy ze sobą chodzić. – Musnąłem wargami jego policzek. -  To Hikaru Cię wtedy całował, myśląc, że coś was łączy.- Powoli zbliżyłem swoja głowę do jego, po czym na moment złączyłem nasze usta. – Ale wtedy już byłeś mój i nie miałem ku temu żadnych wątpliwości. – Szepnąłem zgodnie z prawdą. Co było to było. Tsuzuku nigdy nie zdradził mnie odkąd poprosił mnie o chodzenie, a teraz jestem tego pewien. A osoby, które były w jego życiu przede mną, nie są ważne. Nawet, jeśli uważałem je za swoich przyjaciół.

- A to prawda, że dałeś mu w twarz? - Zapytał obejmując mnie w pasie i przyciągając bliżej siebie.

- Miał przez tydzień spuchnięty policzek. - Powiedziałem dumnie, a po chwili obaj wybuchliśmy śmiechem. - A właśnie kochanie... Dzisiaj walentynki, więc... - Wyciągnąłem spod koszulki ładnie zapakowaną płytę i podstawiłem mu ją pod sam nos. - Zastaniesz moją walentynką?

- A co z tego będę miał? – Zapytał unosząc przy tym jedną brew do góry w pytającym geście. Zachichotałem, po czym nachyliłem się nad jego uchem. 

- A długi i wyczerpujący seks z twoim niedopieszczonym chłopakiem starczy? - Szepnąłem uwodzącym głosem, po czym polizałem jego małżowinę. Już po chwili poczułem jak wyciągnął mi płytę z rąk i odłożył ją na stolik, a jego zwinne palce pomału wspinały się do góry pod moją koszulą.

- W takim razie prowadź... - Odpowiedział mi cicho, a ja przesunąłem się bliżej niego i kolejny raz skosztowałem jego ust…

CZĘŚĆ 3

powiem wam tak... ZAJEBIŚCIE WYSZEDŁ MI TU KOICHI JAKO POSTAĆ DRUGOPLANOWA *skromność* no a nie? ; ;